"Jan Paweł II (...) swoistą przekorą zdobył sobie wiele serc, niekoniecznie katolickich. W jego zachowaniu widoczna była serdeczność i otwarcie na drugiego człowieka, nieliczące się z wymogami etykiety. W czasie oficjalnych spotkań, burzące dopięte na ostatni guzik programy, brał na ręce dzieci, przytulał płaczących, śpiewał z tłumem i żartował. Uśmiechem i radością wyrażał swój szacunek dla ludzkiej godności, której znaczenie niezmordowanie podkreślał w licznych kazaniach i pismach. By głosić tę prawdę, podjął się wysiłku aż stu czterech pielgrzymek! I jakby tego było mało, stosował receptę z wiersza księdza Jana Twardowskiego z 1970 roku: W kościele trzeba się od czasu do czasu uśmiechać".
Marek Latasiewicz "Jan Paweł II poza protokołem. Powroty do domu", Kraków Dom Wydawniczy Rafael 2005, s. 10.
.jpg)
To ja zobaczyłem, że to już koniec… - wspomnienia z momentu śmierci św. Jana Pawła II | Niedziela.pl
